Het leed dat daten heet

Mural van een boze man

Oké, ik geef toe: niet de meest originele titel en hij is bovendien ook nog eens niet van mijzelf, maar het dekt wel zeker de lading. Maar ja, om aan een mogelijke partner te komen moet er gedate worden en dus werd ik gekoppeld. Ik werd gekoppeld aan een kennis van een kennis van mijn ouders, snap je hem nog? Dit is de makkelijkste manier om het uit te leggen.

Door Michelle

Mijn mailadres werd aan de desbetreffende man doorgegeven en toen duurde het een hele tijd voordat ik een mail van hem kreeg. ‘Kan gebeuren, hij zal wel druk zijn.’ Dacht ik. Fout! Dit had ik als indicatie moeten nemen. Uiteindelijk dus een mailtje waarin hij voorstelde naar een grote stad in Nederland te gaan om daar een godsdienstlelijk huis te bezichtigen. Nou, leuk toch. Hij geloofde op een iets andere manier dan ik, maar niet in dien mate dat ik dacht dat het problemen zou veroorzaken. Ik reageerde dus en weer duurde het 10 dagen voordat hij iets terug stuurde.

Make up your mind

Nu moet je weten dat ik van nature al een vrij ongeduldig persoon ben, dus ik greep dit aan om te groeien in geduld. Sorry aan mijn moeder en vriendinnen die mijn irritaties moesten aanhoren. Nadat hij mij weer mailde volgden er weer enkele berichten over wanneer de date nu eigenlijk moest plaatsvinden. Mijn irritaties groeiden met de mail. (make up your mind!) en uiteindelijk hakte ik de knoop door. Ik zegde toe op een dag dat hij in het begin had voorgesteld. Wat bleek? Hij kon toen helemaal niet. (waarom ben ik doorgegaan?) Hij stelde zelf enkele dagen later voor en wij konden beiden. Date stond vast en mijn irritaties namen af.

De dag zelf was verrassend leuk. We hebben erg veel lol gehad en vreselijk gelachen. Wat een grappige man, een gentleman, hield de deur voor me open, liet me voor gaan, betaalde veel, eentje die weet hoe het moet. Want laten we eerlijk zijn, ook al zijn we nog zo geëmancipeerd: een man die ons zo behandeld laat onze knieën wel knikken. Qua uiterlijk niet mijn type en ik voelde me ook niet echt aangetrokken, maar ik stond zeker wel open voor een vervolgdate om hem beter te leren kennen. Wie weet, al die keren dat ik op het 1e gezicht verliefd was heeft mij nooit iets goed gebracht. Dus terug naar de date: ik stond er echt voor open. Naderhand nog geëvalueerd met vriendinnen, mijn broer en moeder en dit kwam eruit.

Quiz

De volgende dag stuurde hij mij een mail met wat vragen over de bezochte plek. Een soort quiz, om te kijken of ik wel opgelet had. Nu ik dit zo neertik besef ik mij ook hoe vreemd dit was, maar toen vond ik het wel lollig. Ik reageerde in tweevoud en je begrijpt… het duurde weer dagen voordat hij reageerde. Vanaf toen zette hij mij op een rantsoen van 1 mail per week. Inmiddels was ik zwaar geïrriteerd en 2,5 week na de date had ik de mail om het af te kappen al klaar. Iets in mij zei iets anders te sturen.

Het was een afwijzing. En hoe. Het leek wel een hoofdstuk, zo lang.

Ik vroeg hem wat hij met ons contact wilde, ik zei dat ik het oeverloos heen en weer mailen niet zo prettig vond en dat ik onze dag samen als zeer prettig had ervaren. En toen moest ik natuurlijk wachten. Ik grapte al tegen mijn omgeving dat ik nu weer minstens een week moest wachten maar ik had zowaar binnen 2 dagen een reactie. En waar de toon van zijn mailtjes eerst amicaal was, was het nu formeel te noemen. Het was een afwijzing. En hoe. Het leek wel een hoofdstuk, zo lang. Ik geloofde niet op zijn manier en dat was voor hem reden om er niet te weten wat hij ermee aan moest, maar omdat ik zo klip en klaar een antwoord wilde was zijn antwoord ‘nee’. Ook gaf hij aan foutieve informatie over mijn geloofsbeleving en geloofsmanier te hebben ontvangen.

Ik was lichtelijk ontstemd en voelde me ook aangevallen. Ik vond en vind het niet meer dan logisch dat ik op een gegeven moment vraag wat hij nu eigenlijk wil. We waren al op date geweest en een beetje indicatie welke richting hij op wilde gaan was toch niet te veel gevraagd?

Ik heb maar niet meer gereageerd en ben erg blij dat ik niet halsoverkop verliefd ben geworden. Dan had ik nog met veel meer leed gezeten.


Vrienden Michelle en Florian hebben samen jarenlang een blog bijgehouden over hun leven als christen en single.

Foto: Aarón Blanco Tejedor

Geef een reactie